Daha baharın
ilk günlerinde gökyüzü ayaz, yağmur bir türlü yağmaz. Yalvarır köylü Gökgüllü Hüseyin
Emmiye.
- Ya Hüseyin emmi çıkar artık şu yağmur taşını.
Oku-üfür götür göm pınarın önüne derler.
Gökgüllü
Hüseyin Emmi; kimseye zararı olmayan, masum, pek dolaşmayı sevmeyen, kendi
işinde gücünde olan yani kendi halinde, halim selim bir tip. Birazda
eringeçtir, Hüseyin Emmi biraz kapris, biraz naz falan. Gökgüllü Hüseyin
emminin portesi bundan ibaret gibi. Ama ayrıcalığı lakabından da anlaşılacağı
gibi bazen derin mevzulara takılır.
- Çok işim var kardeşim, şimdi ben taa
Fakıoğlu Pınarına kadar gidip de yağmur taşı gömemem pınar önüne der.
Köylüler:
-
Ya Hüseyin emmi ekinler daha yeşermeden kuruyor. Bu
sene yağmur, bak işte yağmıyor. Mutlak bunda bir hikmet vardır. Belki de Rabbim
senden dua bekliyor. On sene öncede böyle olmuş sonra sen taşı okuyup pınar
önüne gömmüşsün yağmur yağmış. Derler.
Gökgüllü
Hüseyin Emmi;
-
On sene önce köy muhtarı falan kişi idi, şimdi bakın
şimdi kim? Filan kişi! diye bilgiç bir tavırla köylüleri başından savmaya
çalışır.
-
Ne ilgisi var Hüseyin Emmi.
-
Yok, öyle değil işte.
-
Hem artık taş Fakıoğlu Pınarına gömülmeyecek. Mustucak
Pınarına gömülecek.
-
O niye Hüseyin Emmi, Orası Daha uzak sen işi zora
sokuyorsun.
-
Yook ben işi zora koşmuyorum. Muhtarlar değişti. Taşı
gömdüğümüz pınar da değişir. Hem kardeşim benim çok işim var. Daha eşeğin
semerinin keçesi yırtılmış onu yamayacağım.
-
Ya Hüseyin emmi biz her türlü işini yaparız. Tarlayı da
biz süreriz. Keçeyi de biz yamarız. Yeter ki sen taşı çıkar oku-üfle. Tek biz
gider gömeriz.
-
Olmaaz. der Hüseyin emmi heyecanlı bir şekilde
“olmaaaz” diye tekrar eder.
-
Benim gidip gömmem gerekir. Siz daha yeni yetmesiniz
neyin ne olduğunu bilemesiniz.
Oradaki köyün ekâbir takımının bu sözler
kanına dokunur ama yapacak bir şey yok. Hüseyin Emmi’yi herhangi bir şekilde
ikna etmek gerekir.
Gün tepededir,
öğle ezanı okundu okunacak. Hüseyin Emmi köylülere:
-
Siz gidin tamam hallederim. der.
Hüseyin
emmi gider sakladığı yerden taşı itina ile çıkarır. Camiye doğru yönelir.
Camiye varana kadar ezan okunur ve Hüseyin emmi namazı kılar. Yukarı Mustucak Pınarına
doğru yola koyulur. Pınara gelir ve taşı pınarın önündeki arka gömer. Kendiside
yavaş yavaş köye doğru yola koyulur.
İkindi olmak üzeredir hava birden
kararır ve yarım saate kalmaz sağanak şeklinde yağmur yağmaya başlar. Köylüler
çok sevinçlidir. Ama yağmur gitgide şiddetini arttırmaktadır. Önce arklar sonra
köyün içinden geçen Kötüdere dolmaya taşmaya başlar. Dereyi geçmeye çalışan
küçükbaş hayvanlar bir bir suya kapılmaya başlar. Asıl yukarı dağdan gelen
aşağıdaki Karderesinde coşmuş önüne koca koca kütükler mi gelir, kayalar mı
gelir sürükleyip götürüyor.
Köylüler:
- Tez zamanda Hüseyin Emmiyi bulup taşı gömülü yerden
çıkarmamız gerekir! diye bağrışıyorlar.
Herkeste bir
panik. Can korkusu. Dereye yakın evler bir bir duvarlarından yıkılmaya
başlıyorlar. Hüseyin emmi ortalıkta yok. Köyün üst tarafındaki evler Mustucak
pınarına doğru yürürler. Bağırıp çağırmalar.
Hüseyin Emmi çıkar şu taşı gömü yerinden.
diye avaz avaza bağırmalar. Ama nafile.
Hüseyin emmi ortalıkta yok. Köylü
korkar. “acaba” derler. “acaba”
-
Sakın Hüseyin Emmi sele kapılmış olmasın. Çok yakınlarından bir ses:
- Buradayım lan zındıklar buradayım. Taşı
tekrar bulana kadar ne çektim. İyi ki tam pınarın gözüne, suyun çıkan
yerine gömmüşüm yoksa Allah Muhafaza yağmur durmayacaktı. Her yeri sel
alacaktı. Bir daha taş maş gömmem ben. Ne hâliniz varsa görün.
Hüseyin
emminin yağmur iliklerine kadar işlemiş. Sırılsıklam. Üzerindeki gömlek ve
yelek o zayıf vücuduna yapışmış, su, elbise, vücut tehvitlenmişdi.
Sonra Gökgüllü Hüseyin Emmi hüzünlü bir
şekilde sakalına doğru süzülen suları silerek;
- Gerçi filanca kişi muhtar oldu! Bundan daha
büyük musibet mi olur!
Yorumlar
Yorum Gönder